15 mei is door de Verenigde Naties uitgeroepen tot Internationale Dag van het Gezin.

Toen mijn kind één jaar was, begon het.Driftbuien. Huilbuien. Schreeuwen uit het niets.

Je verlangt naar rust, balans en jezelf terugvinden

…die ik nooit wilde worden.

Over het stellen van grenzen en waarom dat zo ongemakkelijk voelt.

Een blog over driftbuien, schuldgevoel en spiegels

“Ik ben mezelf niet kwijt, ik ben gewoon moe.”

Je ligt in bed. Eindelijk rust. Het huis is stil, iedereen slaapt. Maar je hoofd? Dat draait overuren.

Of ben je – misschien onbewust – bezig met het compenseren van wat je zelf tekort bent gekomen in jouw jeugd?

Vandaag is het weer zover: Blue Monday, de meest deprimerende dag van het jaar... Althans, dat willen marketingbureaus ons doen geloven. In werkelijkheid is Blue Monday een pr-stunt die je het idee wil geven dat je je slecht moet voelen. Waarom? Zodat je spullen koopt die je zogenaamd weer gelukkig maken. Maar laten we eerlijk zijn: geen actie-aanbieding, zelfhulpboek of impulsieve aankoop gaat jou structureel een beter gevoel geven.

Het kan een harde waarheid zijn, maar herken je dit? Je voelt je miskend, gefrustreerd of ongelukkig en denkt: “Waarom moet mij dit allemaal overkomen?” Of het nu gaat om een relatie waarin je niet gelukkig bent, kinderen die niet luisteren of mensen die jou oneerlijk behandelen – je voelt je slachtoffer van de situatie. En voor je het weet, zit je vast in die slachtofferrol. Je vindt jezelf zielig, en eerlijk is eerlijk: dat voelt misschien heel even comfortabel.

"Mama, waarom luisteren ze niet naar mij?" En hij had gelijk, mijn kind. En ik, ik had geen antwoord. Lang genoeg had ik geschikt aan de wet. Mijn kinderen wilde niet meer, en ik kon niet anders als hen een stem geven. Nu, anderhalf jaar later...

Heb je ooit stilgestaan bij hoe vaak we onszelf meten aan de meetlat van anderen? Hoe vaak we denken: “Zo hoort het, want zij doen het ook zo” of “Waarom lukt het hen wel en mij niet?” Maar wat we vaak vergeten, is dat die meetlat van de ander gebaseerd is op een vertekend beeld. Je ziet het resultaat, maar zelden de strijd, de pijn, of de onzekerheid die eraan voorafging. Net als bij het geven van je mening: de manier waarop iemand zich uit, zegt meer over wat er binnenin speelt dan over de situatie zelf.

Hoe de strijd tegen obesitas mij niet alleen fysiek,

In mijn vorige blog vertelde ik hoe ik in 2009 een gastric bypass onderging en hoe die ingreep mijn houding naar de buitenwereld veranderde. Nu wil ik iets dieper ingaan op het idee van de bypass als dé oplossing, en hoe mijn kijk daarop in de loop der jaren is veranderd. Want eerlijk? Waar ik ooit dacht dat de bypass mijn redding was, besef ik nu dat het een startpunt was van een veel langere, intensere reis.

2009: 140 kilo schoon aan de haak en ik had mijn “niks aan de hand jas” aan. Als ik mensen zag kijken deed het me zo gezegd niks en wat anderen vonden “nou en, schijt aan”. Dat ik van binnen kapot ging daar liet ik natuurlijk niks van merken. In plaats van echt te voelen wat de meningen met me deden, verhardde ik. Dit bouwde ik op in de eerste 19 jaar van mijn leven, waarin ik per jaar groeide naar de 140 kilo.

In de herfst laten de bomen hun bladeren vallen, zonder weerstand of twijfel. Ze doen dit niet omdat ze willen, maar omdat het moet. De cyclus van de natuur vraagt om loslaten, zodat er ruimte ontstaat voor vernieuwing en groei in de lente. Zo simpel en elegant als het loslaten van bladeren door een boom lijkt, zo ingewikkeld kan het voor ons mensen zijn om oude gedachten en emoties los te laten.

Het taboe op mentale problemen is een onderwerp dat steeds vaker aandacht krijgt, maar toch blijft er schaamte rondom mentale problemen. Veel mensen zijn nog steeds terughoudend om openlijk over hun problemen te praten, uit angst om als zwak, kwetsbaar of "niet normaal" gezien te worden. Iets met ‘de vuile was niet buiten hangen’. Dit zorgt ervoor dat veel mensen hun problemen verbergen, wat kan leiden tot een verergering van klachten.

Als ouders krijgen we vaak te horen dat we goed voor onze kinderen moeten zorgen, maar er wordt minder vaak benadrukt hoe belangrijk het is om ook voor onszelf te zorgen. Jouw mentale en emotionele welzijn heeft namelijk een grote impact op het gedrag van je kinderen. Kinderen spiegelen vaak de gevoelens en stemming van hun ouders, zonder dat we ons daar altijd van bewust zijn.

Alles!

🌸 Voel jij je niet helemaal jezelf? 🌸

Groei is niet lineair! Wanneer je bewust met jezelf aan de slag gaat en hierdoor écht naar jezelf kijkt; wat heeft jou gemaakt tot wie je bent, wat je doet, waarom je dat doet, hoe je reageert en waarom je zo reageert. Continue zelfreflectie toepassen, waar ik eerder al over schreef. Als je dat pad gaat lopen en jezelf steeds weer wilt verbeteren, wil dit niet zeggen dat je in één of andere ‘helleluja’ staat beland waarin je perfect bent en waarin niks jou meer onderuit kan halen.

Heb jij vertrouwen in jezelf? Heb je vertrouwen in anderen? Heeft je kind een gebrek aan vertrouwen? Alles begint bij jezelf.

Vanochtend tijdens mijn ochtendwandeling liep ik langs twee meiden, ik schat ze op een jaartje of 15. Zij stonden samen met fiets wachtend voor een woning. Terwijl ik langsloop hoor ik het ene meisje tegen de ander zeggen “Heb je gezien hoe slecht ik eruit zie vandaag?!”