“𝐈𝐤 𝐯𝐢𝐧𝐝 𝐡𝐞𝐭 𝐳𝐨 𝐥𝐚𝐬𝐭𝐢𝐠 𝐨𝐦 𝐧𝐞𝐞 𝐭𝐞 𝐳𝐞𝐠𝐠𝐞𝐧…”

Je kent het vast ook. Die uitnodiging voor een etentje, een extra taak op het werk, een koffiedate tussendoor. Je agenda lijkt leeg, dus wat is het probleem? Maar vanbinnen voel je het al: ik trek dit niet. Toch zeg je ‘ja’. Want je wilt de ander niet teleurstellen. Je wilt niet moeilijk doen. En diep vanbinnen misschien ook wel: je wilt ‘goed’ zijn.
En dan komt het… Je voelt irritatie. Je reageert kortaf. Tegen de mensen waar je juist het meest van houdt. En de schuldgevoelens stapelen zich op.

En het zijn niet alleen de sociale verplichtingen buiten de deur.
Soms zijn het juist je eigen kinderen.
“Mama, gaan we iets leuks doen vandaag?”
Of: “Mogen we nog even opblijven, please?”
En alles in jou zegt: ik wil gewoon even stilte. Even níéts. Even niet zorgen, regelen, oplossen, reageren.

Maar toch doe je het. Je gaat nog een keer mee naar buiten. Je regelt een extra activiteit.
En daarna zit je erdoorheen. Gesloopt. Overprikkeld.
Dan snauw je ineens om iets kleins. En voel je je direct schuldig.
Want je wilt een liefdevolle moeder zijn, geen kort lontje.
Maar je vergeet: een liefdevolle moeder zet ook haar eigen grens.

Grenzen stellen. Het klinkt zo krachtig en helder. Maar in de praktijk voelt het vaak allesbehalve makkelijk. Waarom? Omdat het diepgewortelde patronen van pleasen raakt, zorgen voor anderen, en het vermijden van afwijzing. En vooral ook omdat het vraagt dat je jezelf op de eerste plaats zet — iets wat veel vrouwen niet geleerd hebben.

Ik herinner me nog goed dat mijn partner en ik een uitnodiging kregen voor een etentje. Hij zei: “Leuk toch?”
En rationeel dacht ik: ja, dat kan best.
Maar mijn lichaam zei iets anders. Mijn hoofd was vol. Mijn energie op. En die ene lege dag in onze agenda? Die had ik zó hard nodig. Niet voor iets bijzonders. Maar gewoon, voor rust. Voor ademruimte.
Ik zei: “Ik voel dat het nu even te veel is. Ik heb behoefte aan een dag zonder prikkels.”
Het schuurde even. Want in zijn wereld: lege agenda = ruimte.
In mijn wereld: lege agenda = hoognodige hersteltijd.

Even niks. Geen verplichting.

Grenzen stellen betekent niet altijd dat je nee zegt tegen een ander.
Het betekent dat je ja zegt tegen jezelf. Tegen wat jij voelt, nodig hebt en aankunt.
Dat vraagt moed. Zachtheid. Zelfkennis. En open communicatie.

Want ja, het schuurt soms.
Maar het is ook precies hoe je jezelf leert dragen. Hoe je jezelf serieus neemt.

Later zei mijn partner: “Jij bent daar zo goed in. Je doet dat zo natuurlijk, je grenzen aangeven.”
En hij voegde er lachend aan toe: “Zelfs tegen de kinderen als ze te dicht op je lip zitten — dan zeg je gewoon: effe uit mijn aura, jongens.”
En ik moest lachen. Want dat is precies hoe ik het zeg.

Maar dit was allesbehalve natuurlijk.
Ik heb het moeten leren.
Met vallen, huilen, pleasen, grenzen negeren… en telkens weer terugkomen bij mezelf.

Omdat ik weet: als ik het niet doe, raak ik mezelf kwijt. En niemand heeft iets aan een versie van mij die op is. Zeker niet de mensen waar ik het meest van hoe, mijn gezin.

Dus lieve vrouw, als jij dit herkent: weet dat je niet alleen bent.
En nee, grenzen stellen is niet egoïstisch.
Het is een daad van zelfliefde.
Een voorbeeld voor je kinderen.
Een signaal aan de wereld dat jij jezelf belangrijk genoeg vindt om serieus te nemen.

Tip van vandaag:
Sta even stil bij deze vraag:
Waar heb jij laatst ‘ja’ gezegd, terwijl alles in jou ‘nee’ fluisterde?
En wat had je nodig gehad om het wél uit te spreken?

Wees eerlijk. Wees mild. En begin opnieuw.

Als je voelt "dit wil ik ook moeiteloos kunnen", klik dan hieronder op de groene button.

#grenzenstellen #vrouwencoaching #zelfzorg #innerlijkerust #pleasen #zelfliefde #holistischcoach #persoonlijkegroei #coachvoorvrouwen #moederschap #bewustleven