Of ben je – misschien onbewust – bezig met het compenseren van wat je zelf tekort bent gekomen in jouw jeugd?
Het is een confronterende vraag, maar eentje die veel ouders herkennen. We willen zo graag het beste voor onze kinderen dat we soms vergeten te kijken naar wat ze écht nodig hebben. We geven misschien wat wij zelf vroeger misten, terwijl de behoefte van ons kind totaal anders is.
Hieronder deel ik een paar herkenbare verhalen over hoe goedbedoelde overcompensatie kan leiden tot misverstanden – en hoe je wél kunt afstemmen op de unieke behoeften van jouw kind.

Je kunt niet doorgeven wat je niet kent –
en waarom het belangrijk is om echt te luisteren naar je kind
Heb jij ooit het gevoel gehad dat er in jouw jeugd iets ontbrak? Misschien kreeg je weinig complimenten van je ouders, en heb je jezelf voorgenomen om je eigen kind voortdurend te overladen met lof. Of misschien voelde je je niet gezien, en wil je er nu alles aan doen om je kind te laten merken dat je er altijd voor hem of haar bent.
Dit soort voornemens komen vaak voort uit liefde. We willen onze kinderen geven wat we zelf hebben gemist. Maar hier schuilt een valkuil: soms gaan we zó hard compenseren dat we de unieke behoeften van ons kind over het hoofd zien.
"Niet huilen, gewoon doorgaan"
Neem bijvoorbeeld Anna. Als kind groeide zij op in een huis waar er weinig ruimte was voor emoties. “Niet huilen, gewoon doorgaan” was de boodschap die ze kreeg. Als moeder wilde ze alles anders doen. Ze moedigde haar dochter aan om alles te delen en liet haar emoties er volledig zijn. Wat Anna niet doorhad, was dat haar dochter juist behoefte had aan momenten van rust en ruimte om zelf dingen te verwerken. Door haar eigen gemis als maatstaf te nemen, keek ze voorbij wat haar dochter écht nodig had.
“Kom op, Jantje, lopen! Ga ervoor! Sneller!”
Of kijk naar Kees. Zijn ouders stonden nooit langs de lijn bij zijn voetbalwedstrijden. Hij voelde zich altijd een beetje alleen op het veld, terwijl hij andere kinderen enthousiast naar hun ouders zag zwaaien. Nu heeft Kees zelf een zoontje, Jantje, die voetbalt. Hij wil ervoor zorgen dat zijn zoon zich wél gezien voelt. Maar in zijn drang om aanwezig te zijn, schiet hij door. Elke wedstrijd staat hij luidkeels aan de zijlijn: “Kom op, Jantje, lopen! Ga ervoor! Sneller!” Wat hij niet doorheeft, is dat Jantje zich hierdoor juist opgejaagd voelt. Waar Kees denkt dat hij steun en motivatie biedt, ervaart zijn zoon het als druk en voelt hij zich onzeker op het veld.
De les? Elk kind is anders, en elk kind heeft unieke behoeften.
Wat wij belangrijk vinden – vaak ingegeven door onze eigen ervaringen – is niet per se wat ons kind nodig heeft. Daarom is het zo belangrijk om niet alleen te geven, maar ook echt te luisteren. Wat vraagt je kind? Hoe vaak, op welke manier, en in welke vorm heeft hij of zij iets nodig?
Soms betekent dat dat je even pas op de plaats moet maken en je eigen overtuigingen moet loslaten. Wat je denkt dat goed is, kan juist benauwend werken. Door echt open te staan voor je kind, geef je niet alleen wat hij of zij nodig heeft, maar geef je ook ruimte om te groeien op een manier die bij hém of háár past.
Je grootste taak als ouder is niet om perfect te zijn, maar om afgestemd te zijn.
Durf dus eerlijk te kijken naar je eigen drijfveren. Vraag jezelf af: wat heeft mijn kind nodig – en geef ik dat? Door die vraag bewust te stellen, creëer je een basis van veiligheid, liefde en begrip waar jouw kind op kan bouwen.
Wil je alles uit het moederschap halen en ben je benieuwd wat er onbewust in jou leeft en hoe je kind dit aan jou terug laat zien? Boek hier je gratis intake:
#holistischcoach #coachingvoorvrouwen #bewustouderschap #balans #verbinding #kinderen #geluk #opvoeden #luisteren #behoeften #patronen #jeugd
Reactie plaatsen
Reacties