De moeder waarvoor het voelt dat ze 101 ballen in de lucht moet houden. 24 uur in een dag is te kort voor alles dat aandacht vraagt; je kinderen, je partner, het huishouden, je werk, een to-do lijstje waar geen eind aan komt, met een beetje geluk een sociaal leven en vriendinnen die nog een beetje aandacht verdienen... Soms is het je gewoon even allemaal te veel. En even je hart luchten kan al fijn zijn, maar soms is er net even wat meer nodig. Alleen wij vrouwen geven dat liever niet toe.
En inmiddels vergeet je jezelf. Degene die bovenaan je prioriteitenlijstje zou moeten staan ben jij, ja echt JIJ. Niet onderaan, niet midden, maar bovenaan. Waarom? Een beetje hetzelfde principe als in het vliegtuig; je zet eerst zelf je zuurstofmasker op, voordat je anderen kan helpen. En zo is het precies als partner, moeder, vriendin. Je hebt eerst jezelf goed te verzorgen. Me-time te blokken, wat voor je gevoel ó zo egoïstisch voelt. Want anderen helpen vind je vanzelfsprekend, echter weet je zelf soms nauwelijks van voor dat je van achter nog leeft. En daar gaat het mis lieve vrouw.
En dan kan het zomaar gebeuren dat je op een dag in de spiegel kijkt en denkt: "wie ben ik eigenlijk? wat ben ik geworden?"
Als het allemaal zoveel van je vraagt lijk je altijd "aan" te staan - alertheid voor alles en iedereen. Want wie moet het anders doen? En soms kan je het maar beter zelf doen. Ten eerste wordt het dan tenminste gedaan en ten tweede ook nog eens goed, nietwaar? Om vervolgens dood-moe te zijn, om alles voor iedereen te dragen en te doen. En het kan én mag anders.
Vind je het gek dat je het soms allemaal niet meer weet? En dat het je soms te veel is. Je kan niet de wereld op je schouders dragen, dat kan niemand. Je zult om hulp moeten leren vragen en het aanvaarden. Je mag dingen los gaan laten en aan jezelf gaan denken. Ik hoor je al denken "hoe dan?!" of "dat gaat nooit werken!". Moet jij eens opletten!
Hoe vaak heb jij het gevoel gehad dat je er niet toe deed? Of dat jouw stem toch geen zin heeft? Hoe vaak ben je niet gehoord en voorzien in jouw behoeften?
Als we eerlijk naar ons zelf kijken, en dat vraagt je masker af te zetten en je niets-aan-de-hand-jas uit te trekken, dan kunnen we zien wie we werkelijk zijn en wat we nodig hebben. Hetgeen uit je onbewuste heb je naar boven te halen, dat zijn de antwoorden die jij nodig hebt om niet meer over te lopen.
Je hebt tijd en aandacht aan je gevoelens en emoties te besteden, deze leren toe te laten. Wat is jou vroeger geleerd? Moest je jezelf een keer te vaak groot houden? Had je als kind misschien al een taak dat jij voor één of beiden ouders moest zorgen? Waren jouw ouders écht aanwezig en konden ze er voor jou zijn? Of waren ze er misschien wel en toch ook weer niet?
Wij zijn niet voor niets geworden wie we zijn. Als kind zijn we onder andere gevormd door onze ouders, school en de sociale omgeving waarin we opgegroeid zijn. Als je maar vaak genoeg voel dat je er niet toe doet, ga je dit vanzelf geloven. En voor je het weet ben je een volwassen vrouw, moeder en nog voel je diep van binnen dat je het allemaal niet waard bent. En dan kan het zo zijn dat het leven je te veel wordt. Negatieve emoties spelen steeds vaker een rol, blij dat je de dag weer overleefd hebt. Je kinderen lijken soms losgeslagen projectielen die niet voor rede vatbaar zijn. En juist, zeker als jij een klote dag hebt, gaan die kinderen nog een keer zo hard tegen de draad in. HELP!! Het lijkt alsof je in een negatieve spiraal bent beland. Soms even een stapje vooruit, om er vervolgens weer twee terug te doen.
Als je dit herkent... Wacht dan niet totdat het leven je echt te veel wordt en schakel hulp in. Je hoeft het niet alleen te doen en ook het wiel niet opnieuw uit te vinden, ik ben je voorgegaan. Alle topsporters en bekende mensen hebben een coach. En juist wij moeders denken het allemaal alleen te moeten doen. De belangrijkste taak om onze kinderen als stevige volwassenen in de wereld te zetten, moeten we ZELLUF fixen. Niet dus. En weet hierbij: alles wat jij niet bij jezelf oplost, zal je doorgeven aan je kinderen. Die vervolgens onze sh*t kunnen fixen. Kinderen doen niet wat jij zegt, ze doen wat jij doen. Tijd om je moed te verzamelen en verantwoordelijkheid te nemen.
Klaar om jezelf weer goed te voelen? Dat je het gevoel hebt de wereld aan te kunnen, vol energie en de beste versie van jezelf te zijn?
En zo je kinderen mee te geven wat het is je krachtig te voelen en je van niets of niemand meer wat aan te trekken?